Animaloterapia – skąd ten pomysł

Prekursorem animaloterapii był amerykański psycholog i psychoterapeuta Boris Levinson, a głównym bohaterem jego przypadkowego odkrycia był autystyczny chłopiec oraz pies o imieniu Jingles.

Levinson zaobserwował terapeutyczny wpływ zwierząt przypadkowo, gdy podczas sesji z dzieckiem z autyzmem u stóp psychoterapeuty leżał jego pies.

Nagle chłopiec, który wcześniej nie nawiązywał kontaktu z terapeutą, był zamknięty na wszelkie bodźce płynące z otoczenia, zaczął niespodziewanie, spontanicznie rozmawiać i bawić się z psem.

Jingles nie był żadnym specjalnym czworonogiem, nie przeszedł specjalistycznego szkolenia, nie był też psem rasowym. Był najzwyklejszym przyjaznym kundelkiem o wielkim sercu.

Levinson bardzo szybko zrozumiał, że w przypadku chłopca pies działa jak „pomost komunikacyjny” i na sobie tylko znany sposób pomaga dziecku w przełamywaniu barier emocjonalnych i społecznych.

Po tym odkryciu dziecięcy psychoterapeuta zaczął celowo wykorzystywać obecność zwierząt w terapii dzieci z trudnościami emocjonalnymi i społecznymi. Przeprowadzał też liczne obserwacje i eksperymenty w pracy z dziećmi z autyzmem, lękiem, depresją i zaburzeniami zachowania. Zwykle z ogromnym powodzeniem.

Levinson przekonywał więc, że zwierzęta mogą zmniejszać opór terapeutyczny, zwłaszcza u dzieci z trudnościami w komunikacji. Psycholog wkrótce też wprowadził termin „pet therapy” (terapia z udziałem zwierząt), który stał się początkiem szerzej zakrojonych badań nad wpływem zwierząt na zdrowie psychiczne.